شاخص های توسعه پایدار چیست؟ (بررسی ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی)

شاخص های توسعه پایدار چیست؟ (بررسی ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی)

در دنیای امروز، گفتمان توسعه از صرف رشد اقتصادی فراتر رفته و مفهومی جامع‌تر به نام توسعه پایدار را در بر می‌گیرد. این مفهوم، بر لزوم هماهنگی میان پیشرفت اقتصادی، عدالت اجتماعی و حفاظت از محیط زیست برای تضمین رفاه نسل‌های کنونی و آینده تأکید دارد.

برای سنجش میزان پیشرفت کشورها در مسیر دستیابی به این هدف بلندپروازانه، ابزارهای دقیقی مورد نیاز است. اینجاست که شاخص های توسعه پایدار اهمیت پیدا می‌کنند. آن‌ها معیارهایی هستند که وضعیت موجود را نشان می‌دهند و مسیر حرکت را روشن می‌کنند.

شناخت شاخص های توسعه پایدار به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از چالش‌ها و فرصت‌های پیش روی جوامع داشته باشیم. این شاخص‌ها ابزاری حیاتی برای سیاست‌گذاران، برنامه‌ریزان و حتی شهروندان عادی هستند تا بتوانند تأثیر اقدامات خود را بر آینده سیاره و ساکنان آن ارزیابی کنند.

در این مقاله جامع، به بررسی عمیق مفهوم شاخص های توسعه پایدار، ابعاد مختلف آن‌ها، نحوه ارزیابی کشورها با استفاده از این شاخص‌ها و جایگاه ایران در این زمینه خواهیم پرداخت. هدف ما ارائه یک راهنمای کامل برای درک بهتر این مفهوم کلیدی در قرن بیست و یکم است.

شاخص های توسعه پایدار

شاخص های توسعه پایدار چه مفهومی دارند؟

مفهوم توسعه پایدار اولین بار به طور رسمی در سال ۱۹۸۷ در گزارش “آینده مشترک ما” توسط کمیسیون جهانی محیط زیست و توسعه سازمان ملل متحد (کمیسیون برانتلند) مطرح شد. این گزارش توسعه پایدار را توسعه‌ای تعریف کرد که نیازهای نسل حاضر را بدون به خطر انداختن توانایی نسل‌های آینده در تأمین نیازهای خود برآورده می‌کند.

برای اینکه این تعریف از یک ایده انتزاعی به یک هدف قابل اندازه‌گیری تبدیل شود، نیاز به تعیین معیارهایی بود. این معیارها همان شاخص های توسعه پایدار هستند. آن‌ها ابزارهایی کمی یا کیفی برای سنجش وضعیت و روند تغییرات در ابعاد مختلف توسعه پایدار هستند.

شاخص های توسعه پایدار صرفاً آمارهای اقتصادی نیستند. آن‌ها مجموعه‌ای از داده‌ها هستند که وضعیت محیط زیست، شرایط اجتماعی و عملکرد اقتصادی را به صورت یکپارچه بررسی می‌کنند. این جامعیت، ویژگی متمایز کننده شاخص های توسعه پایدار است.

هدف اصلی استفاده از شاخص های توسعه پایدار، فراهم کردن اطلاعات لازم برای تصمیم‌گیری‌های آگاهانه است. این اطلاعات به دولت‌ها، سازمان‌ها و افراد کمک می‌کند تا بفهمند در کجای مسیر توسعه پایدار قرار دارند و چه اقداماتی برای بهبود وضعیت لازم است.

سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۵، ۱۷ هدف توسعه پایدار (SDGs) را به همراه ۱۶۹ هدف فرعی و بیش از ۲۳۰ شاخص های توسعه پایدار مرتبط با آن‌ها تصویب کرد. این چارچوب جهانی، راهنمایی برای کشورها در تدوین برنامه‌های ملی توسعه پایدار فراهم می‌کند.

به طور خلاصه، شاخص های توسعه پایدار زبان مشترکی برای بحث در مورد پیشرفت در جهت آینده‌ای بهتر و عادلانه‌تر هستند. آن‌ها به ما امکان می‌دهند تا پیچیدگی‌های توسعه را درک کرده و برای حل چالش‌های پیش رو همکاری کنیم.

ابعاد مختلف شاخص های توسعه پایدار

همانطور که اشاره شد، توسعه پایدار بر سه پایه اصلی استوار است: اقتصاد، جامعه و محیط زیست. شاخص های توسعه پایدار نیز بر همین اساس دسته‌بندی می‌شوند و هر بعد را با معیارهای خاص خود مورد سنجش قرار می‌دهند.

درک این ابعاد و شاخص های توسعه پایدار مربوط به هر یک، برای تحلیل جامع وضعیت توسعه در هر منطقه‌ای ضروری است. این سه بعد به شدت به هم وابسته هستند و نمی‌توان آن‌ها را جداگانه بررسی کرد.

برای مثال، رشد اقتصادی که منجر به تخریب گسترده محیط زیست شود، پایدار نیست. همچنین، پیشرفت‌های زیست‌محیطی که به نابرابری‌های اجتماعی دامن بزند، با اصول توسعه پایدار مغایرت دارد. بنابراین، شاخص های توسعه پایدار باید تعاملات بین این ابعاد را نیز نشان دهند.

در ادامه، به تفکیک هر یک از این ابعاد و برخی از مهم‌ترین شاخص های توسعه پایدار مرتبط با آن‌ها می‌پردازیم.

شاخص های توسعه پایدار در بعد اقتصادی

بعد اقتصادی توسعه پایدار به چگونگی ایجاد و توزیع ثروت در جامعه به گونه‌ای که هم کارآمد باشد و هم برای نسل‌های آینده امکان رشد و رفاه را فراهم کند، می‌پردازد. این بعد شامل شاخص های توسعه پایدار متنوعی است.

یکی از شاخص های توسعه پایدار مهم در این بعد، بهره‌وری منابع است. این شاخص نشان می‌دهد که یک اقتصاد چقدر می‌تواند با کمترین میزان مصرف منابع طبیعی، کالا و خدمات تولید کند.

رشد سرانه تولید ناخالص داخلی (GDP per capita) نیز یکی از شاخص های توسعه پایدار است، اما به تنهایی کافی نیست. نحوه توزیع این ثروت، یعنی شاخص‌هایی مانند ضریب جینی که نابرابری درآمدی را می‌سنجد، اهمیت فراوانی دارد.

اشتغال کامل و مولد یکی دیگر از اهداف اقتصادی توسعه پایدار است. شاخص های توسعه پایدار مربوط به بازار کار شامل نرخ بیکاری، نرخ مشارکت نیروی کار و کیفیت مشاغل می‌شوند.

مصرف و تولید پایدار نیز بخشی حیاتی از بعد اقتصادی است. این موضوع شامل شاخص های توسعه پایدار مرتبط با کاهش ضایعات، افزایش بازیافت و ترویج الگوهای مصرف مسئولانه می‌شود.

سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های پایدار، مانند انرژی‌های تجدیدپذیر و حمل‌ونقل عمومی کارآمد، از دیگر جنبه‌های کلیدی است که توسط شاخص های توسعه پایدار مربوط به سرمایه‌گذاری و نوآوری سنجیده می‌شود.

برای سنجش سلامت و پایداری مالی، شاخص های توسعه پایدار مرتبط با بدهی عمومی، ثبات قیمت‌ها و دسترسی به خدمات مالی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند.

در نهایت، بعد اقتصادی توسعه پایدار به دنبال سیستمی است که هم رشد را تسهیل کند و هم از فروپاشی اجتماعی یا زیست‌محیطی جلوگیری کند. این امر نیازمند توجه به تمام شاخص های توسعه پایدار مرتبط با این بعد است.

شاخص های توسعه پایدار در بعد اجتماعی

بعد اجتماعی توسعه پایدار بر رفاه انسان، عدالت، برابری و شمول اجتماعی تمرکز دارد. این بعد شامل مجموعه‌ای از شاخص های توسعه پایدار است که وضعیت زندگی مردم را منعکس می‌کنند.

یکی از مهم‌ترین شاخص های توسعه پایدار اجتماعی، ریشه‌کن کردن فقر در تمام اشکال آن است. این شامل سنجش تعداد افرادی است که با درآمد کمتر از خط فقر زندگی می‌کنند یا از دسترسی به خدمات اولیه محروم هستند.

کاهش نابرابری‌ها، چه نابرابری درآمدی و چه نابرابری در دسترسی به فرصت‌ها، هدف دیگری است که با شاخص های توسعه پایدار مانند ضریب جینی (که در بعد اقتصادی هم مرتبط است) و شاخص‌های مربوط به دسترسی به آموزش و سلامت سنجیده می‌شود.

سلامت و رفاه برای همه در تمام سنین، از اهداف کلیدی توسعه پایدار است. شاخص های توسعه پایدار در این زمینه شامل نرخ مرگ و میر کودکان، امید به زندگی، شیوع بیماری‌ها و دسترسی به خدمات بهداشتی می‌شوند.

آموزش با کیفیت و دسترسی برابر به فرصت‌های یادگیری مادام‌العمر نیز حیاتی است. شاخص های توسعه پایدار مربوط به آموزش شامل نرخ باسوادی، نرخ ثبت‌نام در مقاطع مختلف تحصیلی و کیفیت آموزش می‌شوند.

برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان و دختران نیز یکی از اهداف مهم اجتماعی است که با شاخص های توسعه پایدار مانند نسبت مشارکت زنان در نیروی کار، نمایندگی سیاسی زنان و نرخ ازدواج زودهنگام سنجیده می‌شود.

دسترسی به آب سالم و بهداشت مناسب، انرژی پاک و مقرون‌به‌صرفه، و مسکن مناسب از دیگر نیازهای اساسی هستند که با شاخص های توسعه پایدار مربوط به زیرساخت‌های اجتماعی سنجیده می‌شوند.

صلح، عدالت و نهادهای قوی نیز بخشی از بعد اجتماعی توسعه پایدار هستند. شاخص های توسعه پایدار در این زمینه شامل نرخ جرم و جنایت، دسترسی به عدالت، شفافیت و پاسخگویی نهادها می‌شوند.

بعد اجتماعی به دنبال ساخت جوامعی است که در آن همه افراد فرصت شکوفایی داشته باشند و هیچ کس از قافله توسعه عقب نماند. این امر با پایش دقیق شاخص های توسعه پایدار اجتماعی امکان‌پذیر است.

شاخص های توسعه پایدار در بعد زیست‌محیطی

بعد زیست‌محیطی توسعه پایدار بر حفاظت از منابع طبیعی، اکوسیستم‌ها و تنوع زیستی تمرکز دارد. این بعد شامل شاخص های توسعه پایدار است که وضعیت محیط زیست و تأثیر فعالیت‌های انسانی بر آن را نشان می‌دهند.

تغییرات اقلیمی یکی از بزرگترین چالش‌های زیست‌محیطی است. شاخص های توسعه پایدار در این زمینه شامل میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای، افزایش دمای جهانی و سوانح مرتبط با آب و هوا می‌شوند.

حفاظت از اکوسیستم‌های خشکی و دریایی نیز حیاتی است. شاخص های توسعه پایدار مربوط به این حوزه شامل نرخ جنگل‌زدایی، وضعیت گونه‌های در معرض خطر و سلامت صخره‌های مرجانی می‌شوند.

مدیریت پایدار منابع آب نیز اهمیت زیادی دارد. شاخص های توسعه پایدار در این زمینه شامل میزان برداشت آب، کیفیت آب و دسترسی به آب سالم می‌شوند.

آلودگی هوا، آب و خاک از دیگر مسائل مهم زیست‌محیطی هستند. شاخص های توسعه پایدار مربوط به آلودگی شامل غلظت ذرات معلق در هوا، کیفیت آب رودخانه‌ها و دریاچه‌ها و میزان تولید پسماند می‌شوند.

استفاده پایدار از منابع طبیعی، مانند معادن و شیلات، نیز با شاخص های توسعه پایدار مرتبط با نرخ برداشت و ذخایر باقی‌مانده سنجیده می‌شود.

انرژی پاک و مقرون‌به‌صرفه (که در بعد اجتماعی هم ذکر شد) نقش مهمی در کاهش آلودگی و انتشار گازهای گلخانه‌ای دارد. شاخص های توسعه پایدار مربوط به انرژی شامل سهم انرژی‌های تجدیدپذیر در سبد انرژی و شدت انرژی (میزان انرژی مصرفی برای تولید یک واحد GDP) می‌شوند.

بعد زیست‌محیطی به دنبال تضمین این است که فعالیت‌های توسعه‌ای امروز، توانایی سیاره برای حمایت از زندگی در آینده را به خطر نیندازند. پایش دقیق شاخص های توسعه پایدار زیست‌محیطی برای دستیابی به این هدف ضروری است.

نحوه ارزیابی کشورها با شاخص های توسعه پایدار

ارزیابی کشورها با استفاده از شاخص های توسعه پایدار یک فرآیند پیچیده و چندوجهی است. این فرآیند به کشورها کمک می‌کند تا پیشرفت خود را در جهت دستیابی به اهداف توسعه پایدار بسنجند و نقاط قوت و ضعف خود را شناسایی کنند.

اولین گام در ارزیابی، جمع‌آوری داده‌های قابل اعتماد برای هر یک از شاخص های توسعه پایدار است. این داده‌ها معمولاً توسط نهادهای آماری ملی، وزارتخانه‌ها و سازمان‌های تخصصی جمع‌آوری می‌شوند.

پس از جمع‌آوری داده‌ها، نوبت به تحلیل آن‌ها می‌رسد. این تحلیل می‌تواند شامل مقایسه وضعیت فعلی با سال‌های گذشته برای بررسی روند تغییرات، مقایسه با اهداف تعیین شده (مانند اهداف ۲۰۳۰ سازمان ملل) و مقایسه با سایر کشورها باشد.

یکی از روش‌های ارزیابی، استفاده از گزارش‌های ملی داوطلبانه (Voluntary National Reviews – VNRs) است. کشورها به صورت داوطلبانه گزارش‌هایی را به سازمان ملل ارائه می‌دهند که در آن‌ها پیشرفت خود را در اجرای اهداف توسعه پایدار و شاخص های توسعه پایدار مرتبط با آن‌ها شرح می‌دهند.

علاوه بر گزارش‌های ملی، سازمان‌های بین‌المللی مانند سازمان ملل متحد، بانک جهانی و سازمان همکاری و توسعه اقتصادی (OECD) نیز به صورت دوره‌ای گزارش‌های جهانی و منطقه‌ای منتشر می‌کنند که وضعیت کشورها را بر اساس شاخص های توسعه پایدار مختلف ارزیابی می‌کنند.

برخی سازمان‌ها و مؤسسات تحقیقاتی نیز اقدام به تهیه شاخص‌های ترکیبی می‌کنند. این شاخص‌ها چندین شاخص های توسعه پایدار را با هم ترکیب کرده و یک نمره کلی برای هر کشور در زمینه توسعه پایدار ارائه می‌دهند. این روش می‌تواند مقایسه کشورها را ساده‌تر کند.

با این حال، ارزیابی بر اساس شاخص های توسعه پایدار با چالش‌هایی نیز همراه است. دسترسی به داده‌های با کیفیت و به‌روز برای همه شاخص‌ها در همه کشورها ممکن نیست. همچنین، تفسیر شاخص‌ها و تعیین وزن آن‌ها در شاخص‌های ترکیبی می‌تواند موضوع بحث باشد.

با وجود چالش‌ها، ارزیابی منظم با استفاده از شاخص های توسعه پایدار ابزاری قدرتمند برای افزایش آگاهی، بسیج منابع و هدایت سیاست‌ها به سمت توسعه پایدار است. این فرآیند شفافیت را افزایش داده و امکان پاسخگویی را فراهم می‌کند.

نحوه استفاده از شاخص های توسعه پایدار برای ارزیابی، به هدف ارزیابی بستگی دارد؛ آیا هدف پایش پیشرفت در یک زمینه خاص است، یا ارزیابی جامع وضعیت توسعه پایدار یک کشور؟

در نهایت، ارزیابی با استفاده از شاخص های توسعه پایدار نه تنها یک ابزار سنجش، بلکه یک فرآیند یادگیری است که به کشورها کمک می‌کند تا استراتژی‌های توسعه خود را بهبود بخشند.

شاخص های توسعه پایدار

جایگاه ایران در میان شاخص های توسعه پایدار جهانی

جمهوری اسلامی ایران نیز مانند سایر کشورهای عضو سازمان ملل متحد، متعهد به دستیابی به اهداف توسعه پایدار (SDGs) تا سال ۲۰۳۰ است. پایش پیشرفت در این زمینه با استفاده از شاخص های توسعه پایدار مربوطه صورت می‌گیرد.

بررسی جایگاه ایران در میان شاخص های توسعه پایدار جهانی نیازمند دسترسی به داده‌های دقیق و به‌روز است. سازمان‌های ملی مانند مرکز آمار ایران مسئول جمع‌آوری و انتشار بسیاری از این داده‌ها هستند.

گزارش‌های ملی داوطلبانه ایران به سازمان ملل متحد، یکی از منابع اصلی برای اطلاع از رویکرد و پیشرفت کشور در زمینه اهداف توسعه پایدار است. این گزارش‌ها به بررسی وضعیت ایران در قبال شاخص های توسعه پایدار مختلف می‌پردازند.

بر اساس گزارش‌های منتشر شده و داده‌های موجود، ایران در برخی از شاخص های توسعه پایدار، مانند دسترسی به آموزش پایه و خدمات اولیه بهداشتی، پیشرفت‌های قابل توجهی داشته است.

با این حال، ایران در برخی دیگر از شاخص های توسعه پایدار با چالش‌های جدی روبرو است. این چالش‌ها می‌توانند شامل مسائل اقتصادی مانند نابرابری درآمدی و اشتغال، چالش‌های زیست‌محیطی مانند کمبود آب و آلودگی هوا، و برخی مسائل اجتماعی باشند.

تحریم‌های بین‌المللی و شرایط اقتصادی خاص، بر توانایی ایران در دستیابی به برخی از اهداف توسعه پایدار و بهبود شاخص های توسعه پایدار مرتبط با آن‌ها تأثیرگذار بوده‌اند.

برای بهبود جایگاه ایران در میان شاخص های توسعه پایدار جهانی، نیاز به برنامه‌ریزی جامع و هماهنگ میان دستگاه‌های مختلف است. این برنامه‌ها باید بر رفع چالش‌های شناسایی شده تمرکز کنند.

افزایش شفافیت در جمع‌آوری و انتشار داده‌های مربوط به شاخص های توسعه پایدار می‌تواند به ارزیابی دقیق‌تر و مشارکت بیشتر ذینفعان کمک کند. اعتماد عمومی به داده‌ها و آمارها برای تصمیم‌گیری‌های درست ضروری است.

توجه به ابعاد سه‌گانه اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی به صورت یکپارچه، کلید پیشرفت در زمینه توسعه پایدار است. نمی‌توان تنها بر یک بعد تمرکز کرد و از ابعاد دیگر غافل شد.

نهادهای مدنی، بخش خصوصی و دانشگاه‌ها نیز می‌توانند نقش مهمی در پایش شاخص های توسعه پایدار و ارائه راهکار برای بهبود وضعیت ایفا کنند.

دستیابی به اهداف توسعه پایدار و بهبود شاخص های توسعه پایدار نه تنها یک تعهد بین‌المللی، بلکه ضرورتی برای آینده ایران و نسل‌های آینده است. این امر نیازمند تلاش جمعی و پایدار است.

پایش مستمر شاخص های توسعه پایدار و تطبیق برنامه‌ها بر اساس نتایج پایش، برای حرکت در مسیر صحیح توسعه پایدار امری حیاتی است. توسعه پایدار نیازمند دیدگاهی بلندمدت و اقدامات قاطع است.

شناخت دقیق وضعیت فعلی بر اساس شاخص های توسعه پایدار، اولین گام برای ترسیم مسیر آینده و رسیدن به اهداف ۲۰۳۰ است.

جمع‌بندی

در این مقاله به بررسی جامع مفهوم شاخص‌های توسعه پایدار و ابعاد مختلف آن پرداختیم. دریافتیم که توسعه پایدار مفهومی فراتر از رشد اقتصادی صرف است و نیازمند توجه همزمان به ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی است.

شاخص‌های توسعه پایدار ابزارهای حیاتی برای سنجش، پایش و گزارش‌دهی پیشرفت در مسیر دستیابی به این هدف هستند. آن‌ها به سیاست‌گذاران و جامعه کمک می‌کنند تا درک بهتری از وضعیت موجود داشته باشند و تصمیمات آگاهانه‌تری بگیرند.

ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی توسعه پایدار، هر کدام شاخص‌های توسعه پایدار خاص خود را دارند، اما به شدت به یکدیگر وابسته هستند. پیشرفت در یک بعد بدون توجه به ابعاد دیگر، پایدار نخواهد بود.

ارزیابی کشورها با استفاده از شاخص‌های توسعه پایدار، چه از طریق گزارش‌های ملی و چه از طریق گزارش‌های بین‌المللی، به شناسایی نقاط قوت و ضعف و هدایت سیاست‌ها کمک می‌کند. این فرآیند نیازمند داده‌های قابل اعتماد و تحلیل دقیق است.

ایران نیز در مسیر دستیابی به اهداف توسعه پایدار و بهبود شاخص‌های توسعه پایدار مربوطه قرار دارد، هرچند با چالش‌هایی نیز روبرو است. تلاش برای بهبود این شاخص‌ها نیازمند همکاری همه بخش‌های جامعه است.

در نهایت، شاخص های توسعه پایدار نه تنها ابزارهای فنی، بلکه بازتابی از ارزش‌ها و اولویت‌های جامعه برای ساختن آینده‌ای بهتر هستند. توجه به این شاخص‌ها و تلاش برای بهبود آن‌ها، گامی اساسی در جهت تضمین رفاه و سعادت برای نسل‌های کنونی و آینده است.

سوالات متداول درباره شاخص های توسعه پایدار

1. شاخص های توسعه پایدار چه هستند و چرا اهمیت دارند؟

   شاخص‌های توسعه پایدار معیارهایی هستند که وضعیت و روند تغییرات در ابعاد مختلف توسعه پایدار، شامل اقتصاد، اجتماع و محیط زیست را نشان می‌دهند. اهمیت آن‌ها در این است که به ما کمک می‌کنند تا درک بهتری از چالش‌ها و فرصت‌های پیش روی جوامع داشته باشیم و ابزاری برای ارزیابی تأثیر اقدامات بر آینده هستند.

2. مفهوم توسعه پایدار چگونه شکل گرفت؟

   مفهوم توسعه پایدار برای اولین بار به طور رسمی در سال ۱۹۸۷ در گزارش “آینده مشترک ما” مطرح شد. این گزارش، توسعه پایدار را به عنوان توسعه‌ای تعریف کرد که نیازهای نسل حاضر را بدون به خطر انداختن توانایی نسل‌های آینده در تأمین نیازهای خود برآورده می‌کند. برای سنجش این مفهوم، شاخص‌هایی تعیین شد.

3. ابعاد اصلی شاخص های توسعه پایدار کدامند و هر بعد بر چه چیزی تمرکز دارد؟

   سه بعد اصلی شاخص‌های توسعه پایدار عبارتند از: اقتصادی (تمرکز بر ایجاد و توزیع ثروت)، اجتماعی (تمرکز بر رفاه انسان، عدالت و برابری) و زیست‌محیطی (تمرکز بر حفاظت از منابع طبیعی و اکوسیستم‌ها). این سه بعد به شدت به هم وابسته‌اند و باید به صورت یکپارچه بررسی شوند.

4. هدف از ارزیابی کشورها با استفاده از شاخص های توسعه پایدار چیست؟

   ارزیابی کشورها با استفاده از شاخص‌های توسعه پایدار به آن‌ها کمک می‌کند تا پیشرفت خود را در جهت دستیابی به اهداف توسعه پایدار بسنجند و نقاط قوت و ضعف خود را شناسایی کنند. این ارزیابی از طریق جمع‌آوری و تحلیل داده‌ها، مقایسه با اهداف تعیین شده و گزارش‌های ملی و بین‌المللی انجام می‌شود.

5. سازمان ملل متحد چه چارچوبی را برای شاخص های توسعه پایدار ارائه کرده است؟

   سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۵، ۱۷ هدف توسعه پایدار (SDGs) را به همراه ۱۶۹ هدف فرعی و بیش از ۲۳۰ شاخص مرتبط با آن‌ها تصویب کرد. این چارچوب جهانی به کشورها در تدوین برنامه‌های ملی توسعه پایدار راهنمایی می‌کند و یک زبان مشترک برای بحث در مورد پیشرفت به سوی آینده‌ای بهتر و عادلانه‌تر فراهم می‌آورد.